Art-House
przedstawia
najbardziej elektryzujący debiut filmowy minionego roku
- film Angeliny Nikonovej pt. PORTRET O ZMIERZCHU,
nagrodzony na 27. Warszawskim Festiwalu Filmowym (kategoria Film 1-2)
Premiera w Polsce:
17 sierpnia 2012
Tytuł oryginalny – Портрет в сумерках
Tytuł angielski - Twilight Portrait
Twórcy filmu:
Reżyseria – Angelina Nikonowa
Scenariusz – Olga Dychowiczna i Angelina Nikonowa
Produkcja – Leonid Ogariow, Angelina Nikonowa i Olga Dychowiczna
Zdjęcia – Eben Bull
Montaż – Elena Afanasjewa
Dźwięk – Georgi Ermolenko
Koncepcja dźwiękowa – Andrea Feuser
Montaż dźwięku – Tom Paul
Obsada:
Olga Dychowiczna (Marina)
Siergiej Borisow (Andriej)
Roman Mierinow
Siergiej Goliudow
Andriej Manockow
Aleksandr Kozyriew
Wsiewołod Woronow
Aleksiej Biełousow
Alia Timkowa
Galina Korień
Anna Agiejewa
Julia Korień
Boris Wiernigorow
Kilka słów o filmie…
Atrakcyjna trzydziestoparoletnia Marina pracuje jako psycholog z trudnymi dziećmi. Jej życie wydaje się poukładane i szczęśliwe. Ale to pozory. Marina przechodzi bowiem głęboki kryzys małżeński i zawodowy. Nie kocha męża, porażają ją też wszechobecna obojętność i znieczulica, które widzi na każdym kroku. Pewnego wieczoru, po naprawdę pechowym dniu, Marina niespodziewanie staje się ofiarą przemocy seksualnej. Przeżyte upokorzenie i ból wywracają jej świat do góry nogami. Odtąd jedynym, czego pragnie, jest zemsta. Ale kiedy skrzywdzona kobieta wreszcie odnajduje swego oprawcę, życie jeszcze raz okazuje się nieprzewidywalne. Dalszy los Mariny i jej decyzje będą dla widza wielkim zaskoczeniem…
Zamiast opowieścią o zemście film staje się historią niezwykłej namiętności, skomplikowanej i dla wielu niezrozumiałej; pasji, która rodzi się w wirze wewnętrznych sprzeczności ludzkiej natury. A wszystko to na tle współczesnej Rosji pogrążonej w konfliktach społecznych.
Angelina Nikonowa o Portrecie o zmierzchu:
O scenariuszu:
Kiedy przeczytałam pierwszy szkic scenariusza napisany przez Olgę, główna bohaterka była o wiele starsza, po czterdziestce. Rola Andrieja została natomiast napisana dla znacznie młodszego mężczyzny, takiego młodego byczka po dwudziestce. Ogólnie rzecz biorąc, pierwotna historia była znacznie ciemniejsza i ostrzejsza. W tamtym kształcie to byłby prawdziwy cios zadany publiczności w splot słoneczny. Lubię dobrze napisane i nakręcone dramaty, ale nawet ja czułam, że ta historia musi być nieco jaśniejsza. Musi zawierać trochę powietrza, trochę więcej niejednoznaczności. Brałam udział w pisaniu scenariusza głównie jako przyjaciółka, ponieważ to właśnie Olga zamierzała wyreżyserować film. Kiedy zmieniła zdanie i zaproponowała, żebym to ja go poprowadziła, od razu zorientowałam się, że będzie doskonała jako Marina. I tak „Portret o zmierzchu” zyskał nową warstwę: namiętność pomiędzy bardzo różnymi, ale równie silnymi bohaterami, kobietą i mężczyzną.
O lokalizacji:
Zapragnęłam nakręcić film w Rostowie nad Donem. Większość ludzi z południa Rosji mówi z bardzo specyficznym akcentem i zdałam sobie sprawę, że właśnie tego potrzebuję w naszym filmie. Kobieta i mężczyzna – główni bohaterowie – także powinni brzmieć różnie.
O Andrieju:
Jeśli chodzi o postać Andrieja, już prawie zdecydowałam się obsadzić w niej pewnego młodego aktora, kiedy natknąłem się na prawdziwego policjanta, Siergieja Borisowa… Wtedy wszystkie części układanki zaczęły do siebie pasować. Wreszcie miałem swoją „idealną parę”.
O realizmie i technice filmowania:
Oldze udało się oddać w tej historii prawdziwą naturę najbardziej niepokojącego zjawiska we współczesnym społeczeństwie rosyjskim – obojętności. Byłam zdumiona uczciwością atmosfery opowieści. Dlatego wybrałem specyficzną technikę filmowania. Dla mnie było ważne, by podkreślić autentyzm wszystkiego. Z tego też powodu zaangażowaliśmy głównie nie-aktorów. Do kręcenia wykorzystaliśmy kamery Cannon Mark II. Zdecydowałem się na użycie dwóch, które zawsze pracowały równocześnie, ale w różnych punktach. Do tego większość dialogów to naturalne reakcje aktorów. Postanowiłam wykorzystać technikę DOP, co było dużym wyzwaniem, i nie używać w ogóle sztucznego oświetlenia – operator kręcił tylko przy naturalnym świetle. Najtrudniej było kręcić w ten sposób sceny nocne, które miały miejsce w samochodzie, ale udało nam się. Poprosiłam też Olgę, żeby nie używała na planie żadnego makijażu. A ona była na tyle odważna, żeby nie korzystać z pomocy wizażysty i fryzjera. Czasami ponownie pisaliśmy na planie dialogi, jeśli czułam, że wypowiadane słowa są aktorom obce i brzmią nieprawdziwie – znajdowaliśmy wtedy inny sposób wypowiedzenia jakiejś kwestii – bo ważne dla mnie było, żeby słowa doskonale pasowały do ust aktorów.
Biogramy:
Angelina Nikonowa – reżyser
Angelina Nikonowa (1976) urodziła się i wychowała w Rostowie nad Donem na południu Rosji. Po maturze na kilka lat wyjechała do USA. W 2001 roku została absolwentką Szkoły Sztuk Wizualnych w Nowym Jorku na wydziale reżyserii filmowej i sztuki wideo. W Stanach Zjednoczonych zrealizowała swój krótki film dyplomowy – „Isosceles” (2001), a cztery lata później dokumentalny „Flyover Country” (2005). „Isosceles” wyróżniono na Festiwalu Filmowym Cinevue na Florydzie, a w Rosji krótkometrażówka zdobyła dyplom za reżyserię na Festiwalu Świętej Anny oraz nagrodę za debiut na Kinotawrze w Soczi. „Portret o zmierzchu” to debiut fabularny Nikonowej. Scenariusz reżyserka napisała wspólnie z Olgą Dychowiczną, która była pomysłodawczynią projektu. Angelina i Olga zdecydowały się nakręcić film razem, z Angeliną za kamerą i Olgą w roli głównej. Wszystkie zdjęcia zrealizowano w ciągu zaledwie dwudziestu dziewięciu dni, a doświadczenie zdobyte przy pracy nad poprzednimi projektami pomogło Nikonowej zamknąć „Portret o zmierzchu” w budżecie „bliskim zeru”. W najbliższych planach rosyjska reżyserka ma obyczajową opowieść o imigrantach z Europy w Nowym Jorku oraz historyczny melodramat o miłości Rosjanki i japońskiego oficera, z wojną rosyjsko-japońską z początków ubiegłego stulecia w tle.
Olga Dychowiczna – Marina
Współscenarzystka filmu Olga Dychowiczna (z domu Goliak) zagrała w „Portrecie o zmierzchu” wymagającą rolę Mariny Siergiejewnej. Olga urodziła się w 1980 roku w Mińsku na Białorusi. Tam też studiowała na wydziale sztuki. Kontynuowała studia w Moskwie, na Wyższych Kursach Reżyserskich pod kierunkiem Aleksieja Germana. W 1999 roku Olga wyszła za mąż za słynnego aktora Teatru na Tagance Iwana Dychowicznego, dzięki któremu zaczęła robić najpierw karierę aktorską, a potem reżyserską. Zagrała w trzech filmach męża (serial „Pieniądze” z 2002 roku; komedia obyczajowa „Kopiejka” z 2002 oraz melodramat „Wdech – wydech” z 2006 roku). W 2010 roku wystąpiła w komedii romantycznej Awdotii Smirnowej „Dwa dni”. Od trzynastu lat Dychowiczna kręci również filmy dokumentalne dla telewizji.
Siergiej Borisow – Andriej
Siergiej Borisow przez wiele lat pracował w policji w Rostowie nad Donem. Przez kilka lat był nawet… policjantem drogówki. Choć nie miał żadnego doświadczenia aktorskiego, w lecie 2010 roku, za namową kolegi, przyszedł na casting do filmu „Portret o zmierzchu”, który przeprowadzała Angelina Nikonowa. Kiedy reżyserka zobaczyła i usłyszała Siergieja, zdała sobie sprawę, że spotkała bohatera swego filmu
___
materiały prasowe dystrybutora
